środa, 21 maja 2014
Ludzie którzy znali mnie wcześniej, dobrze wiedzą, że od zawsze byłam psiarą. Do kotów odczuwałam wręcz lekką niechęć. Jakim cudem to się zmieniło?
W moim domu rodzinnym od zawsze były i koty, i psy. Różnica jest taka, że koty zawsze były 'podwórkowe', i to psy były członkami rodziny śpiącymi na kanapach. Oprócz moich wczesnych lat dzieciństwa, kiedy to koty kręciły się jeszcze po domu, nie miałam z nimi zbyt wielkiej styczności - bo zwyczajnie wstępu do środka nie miały. Oczywiście, jako miłośniczka zwierząt brałam je na kolana i głaskałam na podwórku, ale wiadomo, jak to wygląda.
Podwórkowe koty zachowują dużo większy dystans do ludzi. Nie są do nich aż tak przywiązane, są niezależne i nie okazują uczuć w ten sam sposób co koty domowe. Co bardziej przyjacielskie kocury przyjdą pomruczeć na kolana, tylko po to, by potem zniknąć na tydzień. Ot, samotnicy.
Niecały rok temu wprowadziłam się do obecnego mieszkania. Moje współlokatorki, a jednocześnie znajome ze studiów, zachęciły mnie prozwierzęcym nastawieniem. Gdy się wprowadzałam, mieszkały tam dwa psy, dwa koty oraz szczur. Oczywiście nie nastawiałam się na wiele i mówiłam wprost, że za kotami to ja nie przepadam :)
I okazało się, że... pokochałam te stwory całym sercem. Dowiedziałam się, że koty to wcale nie są samolubne potwory, które gardzą towarzystwem człowieka. Nauczyłam się, jak cudowne to uczucie, gdy kot śpiący na kolanach mruczy z zadowolenia. I wreszcie adoptowałam swojego kota. Zyskałam cudowną przyjaciółkę, dla której najlepsze miejsce do spania to tuż przy mnie. Albo na mnie, jeśli się nie wiercę.
Moim zdaniem warto kotom dać szansę. Może nie cieszą się na widok obcej osoby tak jak psy i w inny sposób okazują miłość i przywiązanie, ale jak już pokochają, to na maksa.
